Trakehner Contact Nederland

Geïnspireerd door Anky’s tweede gouden plak deed ik op mijn werk wederom het verhaal over mijn heroïsche rit door de eeuwig zingende bossen  weliswaar al weer een dik jaar geleden, maar dat waren ze toch vergeten.
Toejuichingen, handgeklap  en bewonderende blikken zouden wederom mijn deel worden. Collega’s, zich afvragend wat ze fout in hun leven hadden gedaan, zouden groen van jaloezie zien, ik was er zeker van. Mooi niet. De collega’s – allemaal mannen – bekeken me met een zeker dedain. Hun blikken en reacties hadden iets meewarigs, zoiets van ‘Paardrijden, dat is iets voor watjes, een vrouwensport’. 

Bedremmeld droop de held af, een illusie armer.  Zelfs het in zijn ogen terechte verweer dat Jeroen Dubbeldam, John Wayne, Ben Hur en Ivanhoe toch moeilijk softies kunnen worden genoemd, maakte weinig indruk. Wie op een paard zit is geen echte vent, punt uit. De ‘commissie’ was hard in haar oordeel. Tot op de dag van vandaag begrijp ik hier niets van, want iedereen die wel eens gereden heeft weet dat er heel wat bij komt kijken voordat je 600 kilo aan het galopperen, dan wel over een dubbele oxer krijgt. Wel hebben ze een punt als ze de relatie met het ‘zwakke geslacht’ aanstippen; vrouwen hebben iets met paarden. Niet alleen die Van Grunsven. Daarvoor hoef  ik niet ver te kijken, want zowel op de eigen hoeve als in de nabij gelegen manege geven paardenstaarten de stalorders.   Hoe valt die relatie te verklaren?

Ongetwijfeld is er een wetenschappelijke verklaring, maar omdat ondergetekende zelden de inhoud van een paardenblad tot zich neemt wordt en dus niet wordt gehinderd door enige (voor)kennis kan hij zich vrijelijk overgeven  aan subjectieve waarnemingen en bespiegelingen.

Volgens mij zijn er tenminste twee factoren voor deze bijzondere band. In de eerste plaats: macht, de drijfveer waarom we al sinds het begin van de mensheid elkaar de kop inhouwen. De macht om zo’n groot dier te laten doen wat jij wilt, dat is kicken, zowel voor man als vrouw, maar voor laatstgenoemde is er nog een bijkomend voordeel: frustraties over bruut macho-gedrag van de partner, die haar in fysiek opzicht de baas is, kan ze heerlijk afreageren op het dier, dat toch niets terugzegt (alleen het tv-paard mister Ed en Lucky Lucks Jolly Jumper waren daartoe in staat). Dan dat is een vermoeden – zit er ook een seksueel tintje aan. Sub a zou ik dat willen noemen, want macht en seks hebben  veel met elkaar te maken.

Lekker meehobbelen op de deinende rug van een paard, dat moet een prettig gevoel geven in en rond de ‘voorbips’, daarvan is in het geheim iedere man overtuigd. Mijn ervaringsdeskundige hier op de hoeve beweert echter stellig dat paardrijden evenveel erotische gevoelens opwekt als het opvouwen van washandjes, maar dat geloof ik eenvoudig niet. Bij de man, nee, laat ik voor mezelf  spreken, ligt het sowieso anders; het pijnlijke klokkenspel, het gehos en geklos van de ballen op het zadel, staat me nog vers in  het geheugen. De andere factor is even belangrijk: vertroetelen c.q. verzorgen. Dagelijks klinkt er vrolijk gekwetter vanuit de stallen waarbij vooral de kwalificatie ‘braaf’ opvallend valt.

Vrouwen kunnen zich heerlijk uitleven in hun verzorgende functie, waarin ze door de bank genomen beter in thuis zijn dan mannen. Het eindeloze getuttel met zo’n dier, wassen, kammen, optuigen, waarbij het zoete woordjes regent, voorziet in een behoefte. God, wat een gezever soms, alsof het dier debiel is…  Voor mij is dit altijd een hinderlijk voortraject voor het eigenlijke doel: rijden. Vort peerd en hu peerd, dat  moet genoeg zijn. Door meer kwalificaties te gebruiken, door meer te communiceren, raakt zo’n dier alleen maar in de war. In mijn beleving is het nog altijd het mooist om, gelijk in westerns, vanuit het hotelraam op de rug van een klaarstaande hengst  te springen die er dan als een speer vandoor gaat.

Hoewel, met dat pijnlijke klokkenspel nog vers in de gedachten…

Henk Waninge