Trakehner Contact Nederland

Op 20 november 2009 is Gottfried Hoogen overleden. De markante erevoorzitter van het Trakehner Verband was ook voor ons Trakehner liefhebbers in Nederland een invloedrijke en geliefde paardenman. Het stierf op de dag dat de afdeling Rheinland met het traditionele ‘Gänseessen’ het jaar afsluit. Hoogen had zich er nog voor opgegeven, want tot het allerlaatste was hij immers altijd dààr waar er iets met Trakehners te doen was.

89 is hij geworden, een leeftijd waarvan men meestal zegt dat dat een respec-tabele is. Voor velen is het leven dan ook wel klaar, maar voor iemand als Gottfried Hoogen, die nog steeds zo actief was en geïnteresseerd, was het ongetwijfeld nog aan de vroege kant… zou het altijd te vroeg zijn. Na een kort ziekbed met  infecties die maar niet genazen, moest zijn persoonlijke familie, maar ook de internationale Trakehner familie, afscheid nemen van een der markantste personen die het stamboek heeft gekend. Vanaf 1979 zat hij in het dagelijks bestuur en tussen 1981 en 1991 was hij voorzitter van het Trakehner Verband. Daarna werd hij tot erevoorzitter benoemd en werd hij bij iedere gelegenheid speciaal begroet als zodanig, iets dat hij altijd met een brede lach onderging. In Duitsland gaan ze met egards om met hun verdienstelijke mensen.
Gottfried Hoogen werd op 15 mei 1920 geboren en dreef samen met zijn vrouw Maria sinds 1947 een agrarisch bedrijf in Kervenheim bij Kevelaer in het Rheinland. De paardenhouderij nam op zijn ‘Vogelsangshof’ een zeer voorname plaats in. Hij werd in de jaren ’70 de grootste particuliere hengstenhouder van heel Duitsland. Veel grote Trakehner hengstennamen zijn innig met de zijne verbonden. Hij is de fokker van Maharadscha, Mahagoni, Mackensen en ontdekte grootheden als Patron, Pasteur xx en Burnus. Toch is er één naam in het bijzonder die het meeste aan die van Hoogen verbonden zal blijven en dat is die van de vosmerrie Marke (v. Marktvogt uit J. Feldrose). Met haar begon alles. Haar kwaliteiten brachten Hoogen ‘tot de Trakehner’ want hij was geen Oostpruis van geboorte. Marke werd de stammoeder van zijn belangrijkste merriestam. Over Marquise (v. Altan) kwam bij voorbeeld daaruit een belangrijke  merrie als Maharani (v. Flaneur). Ze werd moeder van Marlon, Mahagoni en Mackensen. Ook Maritza  (v. Globelin) werd door haar zoon Matador een zeer invloedrijke vererfster. 
Marke was nog geboren in Oostpruisen en was met de grote Treck naar het westen gekomen. Twee jaar na het einde van de tweede wereldoorlog kreeg Hoogen haar in bezit. Hij raakte zo gefascineerd door haar karakter en persoonlijkheid dat hij Trakehner fokker werd. Zijn invloed als fokker binnen het Trakehner stamboek van de decennia van na de oorlog is groot te noemen en zijn kennis als hippoloog legendarisch. Wat dat betreft was Gottfried Hoogen net een wandelend archief. Men noemde hem een naam van een Trakehner en er kwam een hele afstamming uit met allerlei neveninformatie.
Hoogen was altijd zeer geïnteresseerd en had een zeer open blik. Hij kende letterlijk geen grenzen en werd daardoor voor ons Nederlanders zeer belangrijk. Hij was een echte bruggenbouwer wat de fokkerij betrof die absoluut niet nationaal dacht. Hij ijverde ervoor dat de fokkerij internationaal bedreven èn erkend werd in moederland Duitsland  en stond Nederlandse (en andere landen) altijd met raad en daad bij. Dat zal lang niet  altijd makkelijk zijn geweest destijds met al die Oostpruisen voor wie de Trakehner hun historische erfgoed was en die ervan droomden weer terug te keren naar hun ‘Heimat’ zeker in de eerste tijd na de oorlog.
Jarenlang was hij een zeer graag geziene gast tijdens onze jaarlijkse stamboekdag. Met de familie Hollaender onderhield hij zeer lang een bijzondere betrekking. Ook afgelopen juli zat hij weer op een van de klapstoeltjes in de binnenbak van de Berkenhoeve. Niet meer zo lang en nadrukkelijk als vroeger, want 89 is wel 89.
Hoewel hij recentelijk, door zijn hoge leeftijd, wat meer op de achtergrond bleef, was het jarenlang een openbare les hippologie als Hoogen de ring betrad (dat kon hij trouwens niet laten) en met zijn diepe, sonore, altijd te verstane stem (zonder microfoon) commentaar op merrie en/of veulen gaf. Altijd zó interessant. Een aimabel mens die altijd bereid was zijn kennis te delen. Ik was zeker niet de enige die gretig probeerde ieder woord van hem in mij op te nemen! Voor mij persoonlijk is hij zelfs een der hoofdoorzaken dat ik zo volop in de Trakehner wereld terecht gekomen ben. Als onbeduidend wicht van midden twintig kocht ik per toeval mij eerste Trakehner merrie en ging op zoek naar informatie over haar afstamming. Hartung, haar vader, had bij Hoogen ter dekking gestaan en zo ging ik daar, onaangekondigd, heen om meer over de hengst te weten te komen. Niet alleen werd ik meer dan keurig ontvangen, Hoogen nam ook de tijd om me van alles uit te leggen en te laten zien en had een paar geweldige anekdotes paraat. En dat terwijl hij toch heel druk met zijn bedrijf was. Ik was òm. Zo’n ontvangst was (en dikwijls nog steeds is) in Duitsland geen usance; Gottfried Hoogen was gewoon een zeer open mens die  niet aan rangen of standen deed. Zo was hij ook een der initiatiefnemers in het herstelen van contacten met Rusland om  het genetisch materiaal dat daarheen verdwenen was aan het einde van de oorlog, weer beschikbaar te krijgen voor het westen. Hij dacht internationaal en bleef tot op zeer hoge leeftijd zich voor de internationale zaak beijveren.
Hij is onder grote belangstelling op donderdag 26 november op het kerkhof van Kervenheim ter aarde besteld. Hij ligt begraven bij zijn in de jaren zestig over-leden dochter, een van de vier kinderen die Gottfried en  zijn vrouw Maria hadden.
Voor ons als TCN is zijn overlijden een gemis en het zal vreemd zijn deze grote man nooit meer bij een Trakehner evenement te kunnen zien. Maar wie hem heeft ontmoet vergeet hem nooit weer en zijn wijze hippologische lessen zullen  door menigeen gekoesterd worden als een kostbare èn dierbare nalatenschap.
Heleen Cramer