Trakehner Contact Nederland

Wat de ster voor Mercedes is, is de ‘Doppelte Elchschaufel’ voor de Trakehner.
Hèt ultieme herkenningsteken, hèt statussymbool, internationaal er- en herkend en felbegeerd door de liefhebber.
Het is niet makkelijk om na te gaan waarom men met het brandmerken van paarden is begonnen, maar het lijkt erop dat de fokkerijleiders, de Landstalmeesters, het invoerden als identificatie en als keurmerk. Een soort 18e eeuws logo.
De eerste stoeterij die haar paarden brandmerkte was in 1722 de Beierse stoeterij Marbach. Sinds 1787 brandde het Hauptgestüt Trakehnen de daar geboren paarden met een half elandgewei op de rechter bil. Het dubbele gewei gebruikte men voor elders geboren Trakehner paarden.
Het ‘Dubbele Elandsgewei’ staat al eeuwen symbool voor de Trakehner, al zijn er in de loop der tijd veel variaties op geweest.
Waarom juist dit teken?
De oer-voorvader van de hedendaagse eland bevolkte eens het hele Germaanse noorden van Europa. Men weet dit door vondsten van botten en ook in geschriften uit de tijd van de Romeinse keizer Ceasar wordt over de eland bericht.
Door oorlog, verstedelijking en ontbossing, nam het leefgebied van de eland zo sterk af dat hij zich uiteindelijk moest terugtrekken in een reservaat rond het Kurische Haff en de Memelvlakte in Oostpruisen. Maar ook daar werd hij met uitsterven bedreigd doordat hij op grote schaal werd afgeschoten tijdens de 7-daagse oorlog (1756 – 1763).
Het is aan ‘boswachter’ Friedrich Ernst Jester te danken dat de eland voor uitsterven werd behoed. Dankzij zijn inspanningen besloot koning Friedrich Wilhelm II in 1786 dat de eland voortaan niet meer bejaagd mocht worden en de status van beschermde diersoort kreeg.
Pogingen om de eland te temmen, zoals dit met zijn Laplandse broer geschiedde, mislukten. Wel werd de eland een statussymbool, want uiteraard mocht hij wel door de vorst bejaagd worden. Zo werd de eland dé bijzonderheid van de Duitse jacht. Door de status van koninklijke waardigheid die de eland had verkregen, was het een logische stap om ook het koninklijke paard, de Trakehner, een brandmerk te geven in de vorm van het meest karakteristiek van de eland: diens zeven-takkige gewei. Om te bewijzen dat de paarden van de Trakehner stoeterij waren werden ze gebrandmerkt. Deze traditie wordt nog altijd nageleefd. De enige aanpassing is dat er nu behalve een gewei ook een kort cijfer gebrand staat op het paard. Dit als indentificatie van het paard. In deze moderne tijden staat brandmerken van paarden onder druk en is het branden van paarden verboden in Nederland. In Duitsland is onlangs besloten dat het brandmerk nog altijd aangebracht mag worden op Trakehners. Naar europese regelgeving wordt een Trakehner ook gechipt. Beide indentificaties worden genoteerd in het paspoort. Tot zo’n 15 jaar geleden werd er niet alleen als een veulen ter stamboekopname werd aangeboden een brandmerk aangebracht ook als het paard als volwassen paard voor definitieve stamboekopname ging werd er een tweede brand aangebracht. Oudere paarden kunnen dus dit halsbrand dragen.

In buitenlandse gebieden wordt ook nog steeds gebruik van gemaakt van het brandmerk en zijn er kleine afwijkingen van het hoofd brandmerk.
In Nederland werd, toen er nog gebrand werd, het Duitse brandmerk gehanteerd.

Het Brandmerk van de American Trakehner Association

Brandmerk voor in Canada geboren Trakehners

Groot Britanië

Trakehner brandmerk voor Denemarken

Het brandmerk van de Rheinlanders, voor rijpaarden die geboren worden in de Duitse deelstaat Rheinland is ook gebaseerd op een gewei. Hierbij gaat het echter om minder takken. Een Rheinlander is dus geen halve Trakehner maar echt een ander ras. Inmiddels is de Rheinlander opgenomen in het Westfaler Stamboek en wordt de Rheinlander niet meer apart gekeurd en/of gebrandt.

Er zijn veel meer paarden dan alleen de Trakehners die een brandmerk dragen. Het was de gewoonte in Duitsland om een paard te branden bij stamboekopname. In Duitsland is er voor elk gebied een stamboek.

Het heeft dus van oudsher minder te maken met de bloedlijnen welk brandmerk een paard draagt maar veel meer waar het paard geboren is. Trakehners zijn daar dus een uitzondering op, ze kunnen overal geboren zijn, als ze een Trakehner vader en Trakehner moeder hebben is en blijft het een Trakehner.

Brandmerken word gedaan door een ijzeren voorwerp wat het te branden beeldmerk in spiegelbeeld voorsteld te verhitten boven een vlam. Als het ijzer roodgloeiend is wordt het ijzer heel kort tegen de huid van het paard gehouden. Dat klinkt als een pijnlijke aangelegeheid maar paaarden lijken er weinig last van te hebben. De zelfde avond gaan ze op die gebrande kant gewoon in stro slapen, lijken daar geen pijn van te hebben. Er kan ook met ijs gebrandt worden. Als een paard gekenmerkt wordt met een ijsbrand komen er witte haren terug op de gebrande plek. In Rusland wordt bij bijvoorbeeld Arabische volbloeds op de rug een ijsbrand aangebracht dat om een makkelijk leesbaar levensnummer te geven.  In Hongarije wordt zo’n zelfde ijsbrand aangebracht met tekens als indentificatie van het dier. Voor Trakhners wordt nooit een ijsbrand gebruikt.