Opstaan
‘s Nachts zou het gebeuren. Zo tegen het ochtendkrieken, als de vogels de nieuwe dag met hun vrolijk gekwetter begroeten, is de kans het grootst. Sprak de ervaringsdeskundige. Er was weken naar het moment toegeleefd; de geboorte van het veulen hield de gemoederen bezig en maakte de tongen los op de hoeve. Zelfs bij ondergetekende was er sprake van enige, zij het onderkoelde opwinding. Maar de natuur houdt niet altijd rekening met de wens van de mens. De dagen verstreken, de merrie werd alsmaar dikker, maar Het vertikte om te komen. ‘Knappe jongen, die me uit deze warme baarmoeder weet te halen’, moet Het gedacht hebben.
De merrie, voorzien van ‘Birth Alarm’’ (origineel waar, zo’n apparaat dat je nachten uit de slaap houdt, godbetert), was al tien dagen uitgeteld; in de mensenwereld zou de keizerssnede nu nog de enige optie zijn, maar het dierenrijk kent zo zijn eigen wetten.
Op het moment dat berusting en lethargie hun intrede deden, kwam Het dan toch. Op een maandagmiddag, hoe verzint-ie het. Was en filedag, dochter naar school, vader op het werk, maar uitgerekend op een Maandag. Dan moet je lef hebben…. Het was dan ook een hengstveulen.
Hierdoor ontbreekt op deze plek helaas een ooggetuigenverslag maar uit informatie uit de eerste hand inderdaad genoemde ervarings-deskundige- bleek de geboorte alles behalve gemakkelijk te zijn verlopen.
Toen ik in de ’s avonds Het wonder der Schepping zag, bleef mijn Pontiac stilstaan. Hiermee was weer eens het ondubbelzinnige bewijs geleverd dat onze lieve heer vreemde kostgangers heeft. Hoezo paard? Daar lag in het stro een kruising tussen een giraffe en ezel. Een en al oor en poten, pardon benen. De moeder was ook niet tevreden over het resultaat want ze schopte vervaarlijk met haar hoeven tegen de wand. Niet om, zoals ik dacht, haar afkeuring over zoveel lelijkheid te uiten, maar om het veulen tot enige actie te bewegen. Zou Het nu al de tijdgeest – liever lui dan moe – aanvoelen of als een soort protest op de koude douche, die het verlaten van de warme baarmoeder geweest moet zijn, een sit-down actie begonnen zijn in de geest van ‘Ik heb geen zin om op te staan’.
Niets van dat alles, door die ongelooflijke stelten kon Het niet overeind komen. Met alle gevolgen Van dien. Geen melk, geen voeding, geen kracht, geen leven. De vroedvrouwen stonden er ongelukkig bij. De merrie zou al eens eerder op deze manier een kind verloren hebben. Wat te doen? Of ik mijn spierballen eens wilde laten rollen?
Dat hoef je nooit een tweede keer aan een man te vragen. Omzichtig moeder en kind genaderd, de wet van de zwaartekracht tartend, zoete woorden fluisterend (‘’Poes, poes, ik heb lekkere melk voor jou’), de handen gezet onder 60 kilo vlees en 1,2,3 in godsnaam, daar kwam Giraffe omhoog. Wankelend tussen hemel en aarde beenden we ons een weg naar de melk, maar de weg was lang. Te lang. Onderweg zeeg de alsmaar tegenspartelende Giraffe ter aarde. Ook een tweede en derde poging mislukten. Ondertussen werd moeder alsmaar bozer, haar rondjes gingen steeds driftiger en haar hoeven kwamen als mokerslagen aan in de stalwand.
Maar als de nood het hoogst is, is de buurman nabij. Buurman boer – wat zouden wij in dit land toch zijn zonder de boerenstand – bood uitkomst. Met vereende krachten sleepten we Giraffe naar de uier en duwden het hoofd richting reddingsboei. En ja, het wonder geschiedde, Giraffe begon te drinken.
In de stal brak een spontaan applaus uit; alsof we de barrage zonder strafpunten hadden doorlopen. Boer en paardenfluisteraar in wording sloegen elkaar op de schouder, de klus was geklaard. Ach, soms moet het lot een handje geholpen worden.
Uitgeput zonk Giraffe ter stro.
Moeder kalmeerde.
Met melk meer paard.
Het vervolg verliep niet zonder horten en stoten, de lange stelten bezorgden Giraffe bij tijd en wijlen onoverkomelijke problemen, maar de weg naar de melkkraan was gevonden.
Deze episode ligt nu al een paar maanden achter ons. Het gaat goed met Het. Er is een maar: de Nederlandse Bond van Trakhener-paarden, afdeling Beek/Montferland, heeft de naam van Giraffe veranderd in Gèstel (‘dat verzin je toch niet?’). Voor mij blijft Het Giraffe. Ik mag hem wel.
Hij begint zelfs op een echt paard te lijken. Henk Waninge
Het is er weer tijd voor! Veulentjes! Is er één bij u geboren? Laat het ons weten dan plaasten we het blije nieuws op deze site.
