Trakehner Contact Nederland

Veterinaire column
Het was kerstvakentie en koud. Een kou die wolkjes maakt van je woorden en baarden en snorren omhult met een wit laagje. Op de kinderboerderij in de dichtsbijzijnde stad was het een drukte van belang. Op je vrije dag beesten voeren is leuk, zeker als er nog geen sneeuw ligt en het ijs nog te dun is.
De beheerster van de kinderboerderij had me geroepen voor Gerrit. Eigenlijk had de Haflinger de degelijke Oostenrijkste naam Gerhard, maar dat wist niemand meer. Gerrit was de vleesgeworden droom van iedere kinderboerderij. Een perfecte dikke troetelbeer. Al hingen er vier kinderen aan zijn staart en krioelden er enkelen onder zijn buik door, Gerrit was onverstoorbaar. Hij genoot alleen iets te veel van het goede leven. Alles wat maar enigszins op eten leek werd in dank aanvaard en naar binnen geslokt. Hetgeen ernstige consequenties voor zijn figuur had.
Nu had Gerrit problemen: hij stond vreselijk te smakken en er kwam allemaal roodbruin schuim uit z’n mond. Het roodbruin stak scherp af tegen z’n wit-bevroren snorrebaard. Een griezelig gezicht. Roodbruin is de kleur van gestold bloed, dus zou er wel eens een wondje  in zijn mond kunnen zitten. Braaf liet Gerrit zijn mond opensperren. Met een zaklamp speurde ik alle hoeken en gaten af. Geen wondje te zien en de tanden en kiezen waren in onberispelijke staat. Sullig liet Gerrit zijn dikke Haflingerlippen omdraaien om daar het slijmvlies te laten bekijken. Niets te vinden.
Bloedend slijmvlies kan veel meer, algemenere oorzaken hebben. Dus moest Gerrit zijn brede lijf aan een nauwkeurig onderzoek onderwerpen. Hij leek zo gezond als een vis. In ieder geval was er geen ernstige oorzaak van het rare schuim te vinden. Tijdens het onderzoek verminderde de hoeveelheid schuim ook wat. Het was misschien slimmer om maar eens rustig af te wachten. Dan had ik meteen de gelegenheid om binnen wat te ontdooien. Onder het genot van een kopje thee lieten de beheerster en ik onze gedachten over het raadsel gaan. Stel dat Gerrit iets verkeerds  gegeten had, waar zou die kleur dan vandaan komen? En waarom zou het zo typisch schuimen? Terug in de kou waren er nog maar een paar rode vlekjes op zijn bevroren snor zichtbaar. Wat het ook was, Gerrit had er geen last meer van.
Twee dagen erna belde de beheerster weer. Ze was nu toch een beetje bezorgd: het schuim zat er weer en Gerrit smakte er akelig bij. Ik beschouwde het maar als spoedgeval en zoefde er heen. En ja, hij stond weer met een witte snuit, bedekt met roodbruin schuim. Onderzoek van de inhoud van Gerrit’s mond leverde niets op. Als een voorbeeldige patiënt dulde Gerrti mijn verdere speurtocht langs zijn lichaam. Geen resultaat. HIj moest haast wel iets raars gegeten hebben. Iets als rode bessen of zo. Samen met de dierenverzorgsters ging ik op zoek. Tussen de appels, het brood en een enkel patatbakje in Gerrit’s wei lag niets met een rode of bruine kleur. In zijn stal was geen enkel rood besje te vinden. Het schuim was na onze zoekpartij al weer bijna verdwenen. Onverrichter zake reed ik naar de volgende klant, piekerend over het raadsel van het roodbruine schuim.
De oplossing ervan liet niet lang op zich wachten. Giechelend belde de beheerster weer op. Nee, ze wilde niets zeggen, ik moest zelf maar komen. Verschrikkelijk nieuwsgierig stapte ik in de auto. Dat ik dat nou zelf niet had kunnen oplossen. Waar heb je voor gestudeerd tenslotte?
De dader zag er stoer uit en smerig uit. Om zijn mond zaten wat roodbruine stukjes, een zakje kraakte in zijn hand. Paprika chips! Mijn hand raakte mijn voorhoofd, wat  stom…
Het jochie had z’n ‘chippies’ willen delen met zijn grote vriend Gerrit, die alles met zijn dikke lippen naar binnen had gewerkt. Blijkbaar vond Gerrit er achteraf toch een raar zout smaakje aan zitten en ging flink aan het smakken. “Hij vond het gewoon lekker’, zei het jongentje.
Gerrit had zo z’n eigen ideeën over paprika chips!
Gonnie Smeenk
(Gonnie Smeenk is dierenarts voor paarden in de Acherhoek. Ze woont in Loerbeek, tel: 0316-532056)