Trakehner Contact Nederland

Wat is er mooier dan veulentjes fokken? Ook al je het al honderden keren meegemaakt hebt het is en blijft een wonder om te zien. Zo’n dier wat ontvouwd, uit de kreukels komt, opdroogt, opstaat en meteen kan lopen.  Het is puur genieten om dat leven te zien beginnen en te volgen die eerste maanden. Ze maken kennis met allemaal nieuwe dingen: waterbakken en wortels bijvoorbeeld, of honden en heel eng, schrikdraad. Na 5 maanden zorgeloos met je moeder wonen komt dan voor het grut het moment dat ze gespeend worden. Groot leed soms, minder groot leed als kind en moeder er wel klaar mee waren, voor een elk is dat anders.

De periode die daarna aanbreekt kan op verschillende manieren ingevuld worden maar het overgrote deel aan jonge dieren gaat naar ”de opfok”. Zeker voor jonge hengsten is dat een essentieel deel van hun leven. Ze leren daar sociaal omgaan met andere dieren en sparren met hun leeftijdsgenoten. Ze worden er paard van en leren veel. Voor merries worden wel eens andere oplossingen gekozen die natuurlijk ook prima kunnen werken, maar ook voor hen is sociaal gedrag belangrijk, ze moeten in een groep goed functioneren. Opfok is in vrijwel alle gevallen een periode waarin paarden weinig in handen zijn. De paarden leven in groepsverband worden binnen die groep naar buiten en naar binnen gezet (of gejaagd). Het 1 op 1 menselijk contact is beperkt tot de hoefsmid, de dierenarts en misschien nog een keer een baas die langs komt om te kijken hoe het gaat met zijn oogappel.

Als paarden een goede basis hebben, die eerste 5 maanden naast hun moeder, hebben ze al geleerd aan een halster te lopen en voetjes geven ze zullen dat niet helemaal vergeten. Toch zijn de dieren die je met 5 maanden wegbrengt 2.5 jaar later als je ze weer opgehaald hele andere paarden geworden. Ze zijn groot en sterk, hebben een sterk groepsbesef en opeens kom jij dan om daar een grote verandering in aan te brengen.
Dat wil nog wel eens tot grote tumult leiden. Paarden die opeens een halster aan moeten en dat niet meer kunnen, paarden die in een trailer moeten en dat echt niet willen. Veel mensen worden in die periode geblesseerd door uitschietende benen, lopen hoofdpijn op van een flinke kopstoot of lopen in de strijd allerlei blauwe plekken op. De paarden gaan op deze leeftijd onderweg naar klinieken om gecastreerd te worden en gaan naar ruiters om zadelmak gemaakt te worden.

Zo rond deze tijd, einde van de winter meestal, is het een heen en weer gesleep van jonge paarden weer in volle gang. Ook een aantal jongelingen in mijn aandachtshorizon waren aan de beurt om te beginnen aan de rest van hun leven. Als je een oplettende lezer bent en je leest iets over “mijn aandachtshorizon”dan weet je meteen dat het dan wel over Kasparow kinderen zal gaan, en dat is ook zo! 2 Trakehner zonen van Kas zijn in opfok geweest op verschillende bedrijven maar wel dichtbij mij in de buurt. 1 van hen is al aan het eind van de zomer van 2010 naar mijn stal verhuisd, de ander is in April 2011 van opfok naar kliniek gegaan om ruin te worden.
De grote bruine die al deze winter naar huis kwam stond op een bedrijf waar men de regel heeft, in het jaar dat een hengst 2.5 jaar oud is gaat hij óf geruind worden óf ze gaan uit de groep. Ik heb er voor gekozen hem nog een winter hengst te laten en dus moest hij naar huis. Door werkgerelateerde zaken was ik te laat bij het laden van de bruine toen hij naar mijn stallen kwam en reed ik het pad op bij het opfokbedrijf toen de hengst net in de trailer stond. Dat was niet zachtzinnig gegaan. Meer onder het mom, met kracht redt je alles. . . . . . Maar goed dat was een feit, hij stond trillend in de kar. Het directe gevolg daarvan was dat de trailer stond te stuiteren want de woeste jongeling was het er helemaal niet mee eens!! Zo erg was het schudden van de trailer dat het vervoersbedrijf wat ik gebruik voor dit soort acties niet durfde te gaan rijden. Ik wist meteen de oplossing. Ik ga bij hem staan in de trailer dan is het leed geleden, en zo geschiede. Ik klom bij hem in de trailer, hij stond hevig zwetend in dat rare donkere hok en was heel ongelukkig. Toen ik bij hem was kalmeerde hij alleen maar doordat hij niet langer alleen was. Vrij kalm hebben we de thuisreis aanvaardt en zijn we in zijn nieuwe stal aangekomen. Afladen ging goed maar hij vond het allemaal natuurlijk helemaal niet leuk. Zijn groep, zijn maten waren weg en hij was op vreemd terrein, met ander eten, een andere vreemde en strenge buurman (zijn vader) en een oude pony die altijd in de buurt was. Die pony ontwikkelde zich tot een onmisbaar deel van het leven van de hengst. Zonder Sam geen leven. Altijd en overal zorgde de hengst in de buurt van de pony te zijn. Sam onderging zuchtend alweer een periode waarin hij zo’n jonge dommerd alles moest leren.  Maar de bruine groeide voorspoedig was na een paar weken helemaal thuis en ontwikkelde zoals het moet. Zijn halfbroer die nog wel in een opfokbedrijf verbleef deed het ondertussen ook goed. De mannen in die leeftijd kunnen wel eens hardhandig spelen maar hij leek makkelijk overal tussendoor te laveren en kwam met een minimum aan “kleerscheuren”  aan het einde van de winter.
Voor beide mannen brak het moment aan dat ze naar de kliniek moesten om ruin te worden. Als toekomstig sportpaard is het gewoon simpeler om geen hengst meer te zijn. Er zijn vele manieren van castreren maar als sinds een aantal jaar ben ik een aanhanger van de
“over de lies “  methode. Daarvoor moeten hengsten naar een kliniek. Ze worden op tafel gecastreerd, voordeel is een minimum aan infectiegevaar en binnen een week weer helemaal normaal. Ze mogen en kunnen alles weer. Omdat ik er twee moest laten doen heb ik een afspraak gemaakt bij de kliniek, 1 brengen, 3 dagen later mag die naar huis dan breng ik meteen nummer twee. Die mag dan ook weer drie dagen later naar huis. Zo kunnen ze samen herstellen en dan weer lekker buiten verder spelen en groeien.
De donkerbruine had ik als eerste gepland.

Het opfokbedrijf waar hij woont wilde meteen weten hoe laat ik dan kwam want hij moest gedrogeerd en er moest van alles geregeld worden? Ik heb dus maar gezegd dat me dat allemaal niet nodig leek. Hij is een zoon van zijn vader dus wat kan er gebeuren?? Weggehoond werd mijn inbreng! Het dier was nu 3 jaar oud en echt niet meer dat schattige pupje wat ik eerder bracht. Het was zelfmoord om met een hengst van die leeftijd te gaan reizen zonder hem te drogeren. Hij moest gevangen worden dan plat gespoten dan kon hij op de kar en dan maar hopen dat het goed ging.  Ik legde dus uit dat dat allemaal niet nodig was, dat ik een pony, een auto en trailer mee nam en een halster en dat het allemaal wel goed zou komen. Wederom werd ik voor gek verklaard en beticht van onervarenheid. Jullie kennen mij, ik laat me echt niet van de wijs brengen dus heb ik niet gemeld om hoe laat we aanwezig zouden zijn. Opeens waren we er gewoon. Meteen kreeg ik opdracht om de trailer tussen openslaande deuren te parkeren want dan zouden we de hengst “in het nauw“ drijven en kon hij maar 1 ding doen >> de kar op. Natuurlijk zei ik weer, doen we niet. Ik heb de trailer midden op een pleintje gezet en ben het dier gaan zoeken. Ik heb hem een halster aangedaan en uit de groep gehaald. Ben met hem naar de trailer gewandeld, vond ie best een raar ding maar liep gewoon mee. De klep was open hij stond er achter. Hij zag de pony, (die natuurlijk op exact het juiste moment hinnekte) en de jongeling dacht: OK we gaan. Hij wandelde dus de klep op maar dacht bij het laatste been, hmmmm misschien toch niet?  Met alleen maar een licht duwtje tegen zijn billen liep hij door en stond uiterst rustig naar de pony en om zich heen te kijken. Er ging een stangetje achter zijn billen, de klep dicht, paard vastgezet en de auto weer gestart. Het laden had nog geen 2 minuten geduurd, de mensen van de opfok waren met stomheid geslagen……. ( Gna gna!) Hij heeft een prima reis gehad, vond het spannend bij de kliniek maar hij heeft zich voorbeeldig gedragen. 3 dagen later waren we weer bij hem. De knecht van de kliniek was vrij geweest maar wilde behulpzaam zijn en riep meteen, ik roep wat mannen dan helpen we met laden. Stoer kon ik zeggen dat hoeft niet, hij doet het vanzelf. De mannen werden toch geroepen en gingen demonstratief met de armen over elkaar tegen de muur geleund staan kijken. Die juf denkt het alleen te kunnen Ha!! Maar ook nu liet dit Kaskind me niet in de steek! Hij zag de trailer, hij zag de pony en hij ging in 1 beweging mee de klep op. Geen twijfel, geen gedoe, gewoon braaf mee lopen en boven stond hij. Klep dicht! Ik heb nog vrolijk gezwaaid naar de mannen en ze bedankt voor de aandacht.

Zijn broer, de bruine bij mij thuis, had ook die weg te gaan, zijn laatste ervaring met trailerladen was natuurlijk verre van goed gegaan dus een licht trauma moet hij daar wel aan overgehouden hebben. Hij heeft weliswaar een winter bij me gewoond maar in die tijd heb ik bar weinig met hem gedaan. Hij krijgt goed voer, veel beweging en schone box maar poetsen en voetjes geven en halster aan zat er niet in deze winter. Ik kon toch gewoon een halster aan doen (niet over zijn oren, dat was eng maar gewoon aandoen ging prima) hij liep achter me aan naar de trailer en dacht: echt niet! Ik heb hem de tijd gegeven om even te kunnen nadenken, ik denk een minuut, toen dacht hij OK zal dus wel moeten. Let wel, er was geen geluid, geen stok, geen slag of stoot er was alleen paard, trailer, pony. Twee keer probeerde hij achteruit te stappen omdat hij het echt eng vond. Daarna stapte hij naar voren en zette voet 1 op de klep. Ik heb hem beloond alsof hij de eerste prijs gewonnen had en dat hielp, voet 2,3 en 4 volgde direct. Blij dat zijn pony mee was stond hij, uiterst trots op zichzelf, in de trailer. Stangetje erachter, klep dicht, paard vastgezet, auto gestart: deze keer had het drie minuten geduurd!!

Ook deze bruine was op de kliniek braaf en werkte mee, mocht al na 2 dagen weer opgehaald worden. Er werd niet eens meer aangeboden om te komen helpen met laden want ze hadden het al door, weer zo’n dier met een Trakehner brandmerk, die hoef je niet te helpen die gaan vanzelf. En inderdaad: Ik kon niet hard genoeg lopen om deze bij te houden de trailer in, in draf ging hij de klep op!
Ontzettend trots ben ik dan dat de beesten het bewijs leveren waar iedereen bij staat, Trakehners, en in dit geval Kassen, zijn gewoon geweldig! Als je niet eist maar vraagt, niet jaagt maar meedenkt, ze in hun waarde laat en ze vertrouwd  gaan ze door het vuur voor je!
Trakehners zijn gewoon heel bijzonder!